Aruba, heden en verleden

22 augustus 2017

Het tropica hotel / appartementen complex, aan de westelijke kust van Aruba, is een prima plek om te ontspannen. Als we 's avonds vermoeid aankomen staat Feli al bij de poort op ons te wachten. We hebben een goed onderkomen. Een heerlijk koel appartement met 3 slaapkamers, 2 badkamers, een luxe keuken met Amerikaanse koelkast, oven, magnetron en was-droog combinatie. De afgelopen weken was er zo'n penetrante lucht in de tassen en schoenen van Bas en de kinderen gekomen dat wassen van de kleding een dringender levensbehoefte was geworden dan eten. 

Indy slaapt bij Feli in de kamer, de tweeling in het grote tweepersoons bed, Bas en An in het kleine tweepersoonsbedje. Stiekem vindt de tweeling het wel eng alleen in een kamer. Alle deuren moeten op slot en dan nog is het moeilijk in slaap komen. De eerste dag gaat Bas aan het werk, An naar de sportschool en Feli met de kinderen naar het zwembad. Na de lunch gaan we met zijn allen naar het strand. Het water is heerlijk warm en er zijn veel visjes en al snorkelend zien An en Indy voor het eerst een zeespin, ter grote van een hand. Best griezelig.

'S avonds gaan we eten in een oud Cunucu huisje. Het boerenland op Aruba werd Cunucu genoemd en de boerenhuisjes Cunucu huisjes. Die waren laag met dikke muren en een puntdak om het koel te houden. Om die reden stonden ze met ramen op het Noord-oosten omdat de wind dan goed door het huis kon waaien. We eten er heerlijk traditioneel Arubaans. Voor Feli stoofpotje van geit. Dat at ze vroeger vaak want toen waren er veel kuddes wilde geiten om het eiland. 

De dag erna begint hetzelfde maar na de lunch gaan we het eiland verkennen. Eerst naar de plek waar Feli op Aruba woonde: de straat Ponton. In haar tijd was dat aan de rand de stad in de velden met cactussen. Nu ligt er aan beide zijden van Ponton een woonwijk. Feli's huis lag net niet op het hoogste punt. Na wat rondlopen vanaf het hoogste punt en enig zoeken hebben we de locatie gevonden en mogelijk het huis gevonden. Dan gaan we heuvel af richting Oranjestad. Zo werd Feli vroeger in de auto door een chauffeur naar school gebracht. Nu heeft ze weer een auto met chauffeur, nl zoon Bas. Feli vertelt nog een gruwelijk verhaal over een jongen die op die Ponton aangereden werd dat we niet verder zullen verspreiden

In Oranjestad is behalve wat kerken en kerkhoven niets zoals het in Feli's tijd was. In de vrije tijd gingen ze toen picknicken bij een verlaten plantage 'Prins Plantage'. Deze is nu nog verlaten en ligt thans in een natuurgebied met overal cactussen zoals vroeger rondom Feli's huis. We rijden naar het zuid-oosten en kopen een kaartje voor het natuurgebied Arikok. De plantage vinden we zonder problemen en ook een grot met 1000 jaar oude grottekeningen van Indianen. Die Feli nog van vroeger kent. Die Indianen werden trouwens niet oud omdat ze water dronken dat uit het plafond van de grot kwam druppelen en allerlei stoffen opnam. We rijden verder via de oostkust, die branding hoge golven en kliffen terwijl de westkust witte zandstranden heeft. Feli vertelt dat het zuidelijkste plaatsje San Nicolas vroeger het armste gebied was. Dat is nog wel te zien.

Dan stelt Indy, die kaart aan het lezen is, voor om naar Baby Beach te gaan. In het vliegtuig heeft ze namelijk naast een mevrouw gezeten die daar vlak bij woont en vertelde dat dat zo mooi is. Op de kaart zag Indy dat we er niet ver vandaan waren.

Het blijkt een goede keuze. Baby Beach is een ondiep baaitje met helder wit zand en prachtig en warm lichtblauw water. Op het strand wat tropische bomen, enkele touristen en een aantal locals. We duiken allemaal het water in en eten daarna lekker in de strandtent. 

Op de weg, ronden we de zuidpunt en rijden via de westelijke kust langs Oranjestad en het vliegveld terug naar ons hotel. In het zuiden zien we eerst nog een desolate vlakte met een verlaten Shell raffinaderij, ongehoord hoe dat achtergelaten wordt, en een nieuwe Arubaanse raffinaderij, dan op huis aan. De kinderen moeten nog een uur huiswerk doen en dan toch naar bed. Morgen om 8.15 worden we namelijk opgehaald om te gaan snorkelen.

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

6 Reacties

  1. Sabine:
    23 augustus 2017
    Het klinkt alsof jullie toe waren aan een soort van pauze in een wat Westers georiënteerde omgeving. Heerlijk weer verder met schone was! ;-))
  2. Ada:
    23 augustus 2017
    Op de foto's ziet het er mooi uit, vooral dat blauwe water. Leuk voor Feli al die herinneringen .
    En alles weer lekker schoon en fris
  3. Menno:
    23 augustus 2017
    Wat een heerlijke reisverhalen..
    We genieten er hier van!
  4. Oma feli:
    30 augustus 2017
    Ja, en nu eindelijk mijn reactie op deze reis down to memorylane die ik zo ruimhartig van Bas&An gekregen heb!
    Mixed feelings: in de 1e plaats omdat ik me maar op enkele plaatsen weer terug voelde in de tijd - 55 !!! jaar geleden. In de 2e plaats omdat vooral het feit dat ik enkele dagen zo heerlijk relaxed heb kunnen doorbrengen met de kleinkinderen overheerst! Een luxe die ik nu eenmaal niet vaak heb!
    Zoals An al goed beschreven heeft, was er niets of maar heel weinig te herkennen aan de plek waar wij vroeger gewoond hebben. Toch - toen we weer weg reden van Ponton ( vroeger een heuvel begroeid met cactussen en maar hier en daar een huis - nu helemaal volgebouwd!) had ik toch een beetje het gevoel dat ik daar wel eerder op die plek geweest was. Herinneringen uit die tijd kwamen weer boven. Wat natuurlijk helemaal Niets veranderd was, was de zon, de wind , het prachtige hagelwitte strand aan de Zuidkust en het heerlijke heldere zeewater! In mijn tijd met maar 2 hotels en 1 Casino - nu met wel 30 hotels en meerdere casino's. Oranjestad herkende ik totaal niet. Verder vond ik de sfeer op het eiland wel erg Amerikaans. Toen waren er natuurlijk ook voornamelijk Amerikaanse toeristen, maar het was wel Nederlands grondgebied. Je kon ook overal terecht met Nederlands. Dat was nu absoluut niet meer het geval. Heel veel emigranten uit Venezuela en Colombia - allemaal aan het werk in de toeristenindustrie waar Aruba economisch nu helemaal op drijft. Voertaal voornl Engels. Er wonen natuurlijk nog wel echte Arubanen, maar ik ben ze nauwelijks tegengekomen.
    De rondrit over Noord was ook herkenning. Aan de rotsen en de onstuimige zee aan de Noordkant is natuurlijk niets veranderd. Ik herinner me dat we daar vroeger in de weekenden - gezeten op de motorkap van de auto van een oudere broer van 1 van ons - naar toe reden en in een van de vele baaien een dag doorbrachten en gingen picknicken.
  5. Oma feli:
    30 augustus 2017
    Nu komt het 2e gedeelte van mijn reactie - het werd anders te lang
    Verder was de Lagos bij St Nicolas helemaal verdwenen - een ruïne stond er nog maar van de raffinaderij van Shell , toen nog een belangrijke bron van inkomsten voor Aruba. Van de afgesloten compound waarin de Amerikanen leefden die bij de Shell werkten , was niets meer te zien. Al met al is en was Aruba een toeristen paradijs voor de zon, de zee en het duiken cq snorkelen. Kan het iedereen aanraden!!

    Al met al een Fantastische ervaring waar ik nog lang van geniet - ongelooflijk lief van Bas en An om mij hiervoor uit te nodigen - en heerlijk een paar dagen met het gezin op te trekken
  6. Oma feli:
    30 augustus 2017
    O jee - bijna vergeten te vertellen:
    Heel opvallend was, dat ik nergens meer kuddes geiten gezien heb! Die zag je - buiten de steden - overal!! Dus die graasden ook op Ponton! En als je zo stom was een nacht te vergeten het hek om je tuin dicht te doen, dan had je de volgende dag nog geen sprietje groen meer in de tuin!! Nu hadden wij in de tuin alleen maar grote watermeloenen staan. Als die rijp waren kwamen er steeds ( voor ons onbekende ) mensen langs om ze te plukken. Het was voor iedereen vanzelfsprekend dat dat mocht!
    Ook werd er toen heel veel van geitenvel gemaakt. Mijn schooltas was ook van geitenvel