Kabalebo

De vlucht naar Kabalebo is een ervaring op zich. De vlieghoogte is gering (12.500 Ft) waardoor het zicht op de aarde uitstekend is. De schijnbare chaos van Paramaribo oogt in de lucht toch anders. De straten hebben een vast patroon en de plotjes met huizen er tussen ook. Na een paar minuten is er geen benouwing meer zichtbaar en is het uitzicht groen. Enorme vlakten met oerwoud strekken zich voor, naast en achter ons uit. Een paar grote rivieren meanderen traag door eindeloze rimboe. Hier en daar een dirt track van rode aarde maar nergens wordt het de 'telegraph road'. Kleine nederzettingen van oa Marrons, de donker gekleurde bewoners van het oerwoud, die afstammen van ontsnapte slaven hebben alle een weggetje naar de rivier en naar hun kostveldjes. Dat zijn gebieden waar gewassen geteeld worden. Deze liggen wat van de nederzettingen vandaan zodat ze gespaard bleven als slavenjagers een dorpje vonden en dat platbranden. Kostveldjes worden door de man leeggekapt en schoongebrand. Dan is het geschikt om de gaan planten. Cassave is vaak het eerst omdat dat binnen een paar maanden al geoogst kan worden. Van deze opbrengst wordt gegeten en geinvesteerd in andere gewassen. Bananen komen vanzelf omdat de wortel ondergronds zit en dus gespaard wordt bij het kappen en platbranden.

De ontsnapte slaven konden zich goed in de Surinaamse bush verstoppen en daar ook in leven blijven omdat het gebied erg lijkt op de jungle van West-Afrika. Voor An is het net of ze weer terug gaat naar 1992? toen ze een half jaar in Afrika leefde waaronder 4 maanden op de compound van het Presbyterian Church Hospital in Manyemen. Dat was gelegen midden in de bush van het engelstalige deel van Kameroen. Behalve via een 2 dagen durende tocht over een dirt road van rode modder met overal potholes (grote gaten in de weg) kon je niet in Manyemen komen. Er was 1 vaste telefoon op 12 uur rijden van Manyemen in Kumba. Dan is de tocht naar Kabalebo relaxter. 

Naast Marrons zijn er ook (afstammelingen  van Indianen) met nederzettingen in de bush. Na een klein uurtje vliegen maakt de piloot aanstalten om te gaan landen. Waarop is onduidelijk. Wat we zien alleen maar groen, woudreuzen, wilde papaya bomen, palmbomen, bananen bomen met daar tussen de rivier. Aangezien het vliegtuig geen drijvers heeft zal dat de landingsbaan niet zijn.

Opeen wordt een klein stripje licht groen tussen de grote bomen zichtbaar. Dat blijkt het grasveldje waarop geland moet worden. Na een stukje vlak boven de bomen gevlogen te hebben landt het vliegtuig met een enkel hobbeltje bijna aan het eind van de landingsbaan.

De piloot zet de motor uit, stapt uit en opent het achterportier met trap voor ons. Na een 5 tal treden staan we op de grond en worden verwelkomt met een koel drankje. 

Terwijl we in de main lodge warm lunchen worden de tassen naar ons onderkomen gebracht. Dat blijkt een prachtig luxe huis op palen te zijn uitkijkend over de compound, het zwembad, de landingsbaan en de bush.

Kabalebo kan ook per boot bereikt worden. Dan duurt de tocht 2.5-3 weken. De airstrip dateert van operatie Sprinkhaan. In de jaren zestig was het plan van de Surinaamse regering het binnenland te ontsluiten door verspreid over het land airstrips aan te leggen zodat gezocht kon worden naar grondstoffen zoals bv bauxiet en goud. Doordat kort erna de burgeroorlog startte is daar niet veel van terecht komen. Maar goed ook want het plan was het gebied waar Kabalebo onder valt onder water te zetten voor een stuwmeer dat energie op moest wekken voor de bauxiet winning. Dat is er nooit meer van gekomen. Goudwinning gebeurt helaas illegaal met gebruik van kwik dat eveneens illegaal in de bush gedumpt wordt en de natuur vergiftigd.