Cuzco, Aguas Calientas, Macchu Picchu, Aguas Calientas, Cuzco

De wekker gaat, de ogen willen nog niet open want het is pas vijf uur. Vandaag is de dag dat we met de trein door de heilige vallei naar Mucchu Picchu gaan. Waarom dat op zo'n belachelijk vroeg tijdstip moet weten we niet, maar het is zo geboekt dus we doen het maar. In de ontbijtzaal aangekomen zijn er alleen droge broodjes en thee. De man van het hotel heeft niets geregeld omdat hij denkt dat het vertrek pas om 6.30 is, maar klokslag 5.40 staat de chauffeur die ons naar het treinstation Ollamtay Tambo zal brengen voor de deur. Xavier moet vreselijk plassen, maar we kunnen niet stoppen. In Ollamtai Tambo aangekomen worden we onder lichte dwang naar het station gedirigeerd en staan we 1 minuut voor de trein vertrekt op het perron.

De trein heeft een toilet en is licht en leuk. Er zitten ramen in het dak. We zitten aan ons eigen tafeltje en direct worden drankjes en chocolade koekjes uitgedeeld.

De planning is 2 uur rijden naar Aguas Calientes, inchecken in het hotel en om 10.30 de bus 8 km de berg op naar Macchu Picchu.

De tocht is heel mooi en plezierig. De trein rijdt door de heilige vallei van de Inca's, een groene vallei tussen 2 hoge bergmassieven, langs de rivier zijn overal nog terrassen door de Inca's gemaakt en hoger op de berg resteren nog vele nederzettingen. 

In Aguas Calientes gaat het anders dan verwacht. Een reisagente wacht ons op, legt uit waar het hotel is en sleurt ons dan naar het busstation. We mogen weer niet van het toilet gebruik maken, maar zitten binnen 5 minuten, met onze rugzakken, in de bus naar Macchu Picchu. Boven aangekomen is onze gids er niet, waarschijnlijk omdat we een half uur eerder aangekomen zijn. Wel zijn er banos en lockers zodat we licht van gewicht het laatste stukje berg naar Macchu Picchu beklimmen.

Het is overweldigend; boven op een bergtop ligt een complete Inca stad. Er zijn gebouwen, tempels, straten en pleintjes. Daarom heen uitgebreide terrassen. Er is een weg de stad uit omhoog over een andere bergtop en een weg omlaag. De weg omlaag zou nog een Incabrug laten zien. Indy wil daar graag naar toe dus we lopen over heel smalle paadjes langs ijzingwekkende afgronden. De brug blijkt een soort van ophaalbrug te zijn waarmee ongewenst bezoek buiten gesloten kon worden. Echter de paadjes zijn zo smal en de afgrond zo diep dat er niet snel ongewenst bezoek zou komen. Indy vindt het niet eng en wil op de foto met de brug omdat ze een spreekbeurt over Inca's wil houden.

Na een tijdje gaan de magen knorren. We hebben inmiddels het ontbijt en de lunch gemist. Gelukkig heeft An zoals altijd een goed gevulde rugzak en wordt er gepicknickt op een terras van de Inca's. Uren kan je op Macchu Picchu rondlopen. Alles is even indrukwekkend, maar uiteindelijk moet je weer 8 km omlaag naar het dorp Aguas Calientes. Er staat 1 bus klaar en een wachtrij met wel meer dan 400 man. We besluiten te gaan lopen. Haarspeldbocht naar haarspeldbochten lopen we omlaag. Er lopen meer mensen omlaag en de kinderen lopen in hetzelfde tempo mee. Na elke 2000 stappen krijgen ze een gummibeertje, uit een zakje snoep dat ook nog in An's rugzak zat.

Het hele traject zijn ook trappen, halverwege de berg zijn deze zodanig dat we die prefereren boven de weg. De treden bestaan uit grote rotsblokken, eigenlijk te hoog om comfortabel te kunnen lopen. Iedereen, behalve Indy, heeft trillende benen maar anders dan voor een slokje water of een gummibeer wordt er niet gestopt. Als je eenmaal echt stopt kom je namelijk niet meer op gang en voor het donker moeten we binnen zijn. Wanneer de benen echt niet meer willen besluiten we weer een stukje weg in plaats van trappen te nemen en dan zijn we er opeens. Er doemt een restaurantje op naast de rivier. Nooit smaakten onze drankjes en chippies zo lekker. Verkwikt lopen we de laatste paar stappen naar het hotel. Dat blijkt echter verder dan gehoopt en met hun laatste krachten hijsen de kinderen zich de straten door. 

In het hotel is wifi en goed nieuws: bericht van Ilse dat we op zaterdag een vlucht naar Lima hebben. Een financiele tegenvaller, maar gelukkig geen 22 uur in de bus!Omdat het de 4e trouwdag van Bas en An is, was het plan uitgebreid te gaan dineren. Echter, iedereen is total loss. We eten in het restaurantje om de hoek en kruipen vroeg en relaxed en tevreden in bed. 

De volgende ochtend, na het ontbijt, gaan we naar de warme baden in Aguas Calientes. In het straatje voor de baden worden badkleding en handdoeken verhuurd. Het warme water is goed voor de vermoeide benen.

Omdat An jarig is eten we heerlijke taartjes met goede koffie op een terrasje aan de rivier uitkijkend over het dorpje. Eindelijk wordt duidelijk waarom al onze gidsen gisteren zo'n haast hadden. Het is elf uur en er staat wederom een rij van minimaal 400 man te wachten op een bus. Ditmaal de bus omhoog naar Macchu Picchu. Ook rijdt er weer een trein het dorpje binnen; minimaal 8 coupes van 32 man, die ook allemaal naar boven willen.

Wij lopen nog wat rond en nemen dan de trein terug naar Cuzco. Als we op tijd zijn gaan we nog even de stad in. Kijken of we een Peruaans armbandje voor de kids en een Guinness voor Bas kunnen scoren. Het wordt echter koud en dus eindigen we de dag met zijn allen en een gebraden kippetje onder het donzen dekbed in het hotel. Xavier eet niet mee, die vond de kaneelbroodjes in de trein zo lekker dat hij er steeds een bij de stewardessen bietste en er uiteindelijk 7 op had.