Puno, Titicaca en de tocht naar Cuzco

De wekker gaat om 5.30. De kids worden wakker geschud. 

Dan zijn ze inmiddels gewend. Gister hadden we een zelfde stad waarna we een dag gingen varen op het Titicaca meer. Daarop wonen mensen op Uros Eilanden, dat zijn drijvende eilanden die ze zelf maken van riet. Een eiland gaat ongeveer 25 jaar mee, daarna bouwen ze een nieuw. Hiervoor snijden de grote blokken uit de bedding van het meer. Die blokken bevatten wortels van het riet en blijven drijven. Afhankelijk van de grote van het eiland gebruiken ze 25-30 van die blokken die met touw aan elkaar gebonden worden. Daarop wordt riet gelegd. Dikke stengels onderop, naar boven toe steeds dunner. Als de laag dikt genoeg is worden daar de huisjes op gebouwd. Mensen wonen het jaar rond op die eilanden. Dragen dikke lagen kleding, douchen zelden, poetsen geen tanden maar eten de binnenkant van het riet tegen tandbederf. De baas van het eerste eiland dat we bezoeken, een vrouw die Eliane eet, laat zien hoe een eiland gebouwd wordt. Per eiland wonen 4-5 families. De hutjes zijn eigenlijk enkele slaapkamers, de kleding hangt aan de muur en er is een tv en een bed. Deze mensen zijn redelijk zelfvoorzienend, eten verse of gedroogde vis of eend. Ze ruilen met mensen op het land. Kinderen gaan voor de middelbare school ook naar het land. Net getrouwde stelletjes krijgen een soort dubbelbed op een boot waarmee ze elders wat privacy kunnen zoeken. Daarna bezoeken we het eiland Taquile. Daar dragen de mannen een band om hun middel en een tasje dat ze van hun vrouw krijgen om te laten zien dat ze gehuwd zijn. Dat is verder te zien aan hun muts, rood getrouwd, rood-wit met bolletje naar achter onder 15. Bolletje naar rechts vrijgezel en oude dan 15. Jongens met het bolletje links hebben een vriendin. Lunch bestaat uit vers gevangen vis en een demonstratie hoe je zeep kan maken door een klein plantje te vermorzelen en op te lossen in water.

Vandaag moeten de kids wederom snel aankleden, tassen inpakken en ontbijten want om 6.20 vertrekt de Inka Express naar Cuzco. Met een klein busje gaan we naar het busstation. Daar grijpt een kruier met een steekwagentje de grote tassen. Er rest niets anders dan hem te volgen. Bij het loket worden onze grote tassen ingecheckt als bij een vliegtuig, door een luik direct naar de bus. De passagiers moeten weer ergens anders heen en dan 1.5 sol per persoon gaan betalen om te boarden.

Uiteindelijk zitten we in de VIP express, iedereen krijgt een VIP-pas die je op kunt spelden. Waarschijnlijk is het met name bedoeld om te herinneren met welke firma je op pad bent. Onze gids vandaag is Manuel. Ook hij spreekt weer prima engels, maar met een fors accent en langzaam. Dat alles maakt het nogal saai.

De reis gaat via de route van de zon over de dorre weidse hoogvlakte met kleine nederzettingen van  Puno naar Cuzco. De eerste stop is bij het UNC Pukara museum, daar zijn allemaal artefacten uit deze regio van ver voor de jaarwisseling.

Er stoppen meerdere bussen wanneer wij daar aankomen zodat het overvol is in het museum. We bekijken alles snel en gaan dan de omgeving verkennen waar wat lage structuren van huizen staan. We komen terug als iedereen al in de bus zit en Manuel ongeduldig is. Dat wordt nog erger want we moeten een pas over en die is geblokkeerd door staken professoren. Tot 12 uur mag er niemand langs.

Klokslag twaalf uur kunnen we inderdaad verder, maar de rest van de dag is een beetje haasten. We doen een snelle Lunch in het stadje Sicuani en bezoeken vervolgens deInka tempel Wiracocha in Raqchi. Hier staan nog meters hoge structuren en is van een dorpje zo' n meter van de meeste gebouwen bespaard gebleven. Indrukwekkend hoe het de eeuwen heeft doorstaan.

Op een gegeven moment wordt er gestopt in een klein Peruaans dorpje met een fraai plein, mooie huizen en 3 eeuwen oude bomen met pluisjes. Op het hoogste punt staat een kerkje van een aantal eeuwen oud. Naast de ingang 3 kruisen op een soort Golgotha. Binnen in de kerk wacht een verrassing. De muren en het plafond zijn prachtig beschilderd met voorstellingen uit de tijd van de Spanjaarden en de bijbel. Alles is verder met goud beschilderd en grote schilderijen beelden meer uit. De kerk is opgedragen aan Petrus en wordt wel de Sixtijnse kapel van Zuid-amerika genoemd.

Uiteindelijk komen we in Cuzco aan. Morgen 16 augustus een rustdag, geen bus maar  lekker te voet de stad in.