Skien in de Andes

De afgelopen dagen werden we steeds enthousiaster bij de gedachte om in Chili te gaan skiën. Hoe vaak heb je nou de kans om in de Andes te gaan skiën?

Vanuit Santiago zijn de skigebieden goed te bereiken, binnen een uur kan je er zijn.

Woensdagavond had Bas meteen een hotel geregeld en donderdag gingen we na een, skipak-pas sessie en een goed ontbijt bij de familie Maccioni, op pad.

De familie van Cristobal, zijn vrouw Ale (alie), dochter Rafaella van 7, zoon Dante van 5.5 en nakomer Romano (verwekt in het Amrath hotel Breda, toen de familie In Nederland was) zijn erg leuke en hartelijke mensen en ongelooflijk gastvrij.

Deze reis leek een mooi moment om een voor ons nieuwe dienst als uber te gaan gebruiken. An voerde de credit card in we konden onze taxi naar het skigebied kiezen. Het was een grote SUV waar alles in paste en binnen de kortste waren we op weg. De reis was hectisch: onze chauffeur begon met achterrijden; de straat van Chris uit. Daarna gingen we tanken en ook weer achteruit het tankstation uit. Toen we nog een straat achterreden wisten we dat er problemen zouden komen. 

De weg naar het skigebied was er een met meer dan 20 hele scherpe haarspeldbochten. Onze chauffeur reed volgens het principe gas-rem, gas-rem, gas-rem, op deze manier ging hij ook volgas de haarspeldbocht in en stond dan opeens weer vol op de rem. Misschien moeten we blij zijn dat hij hier niet in de achteruit ging

Indy, die achterin zat, kotste bij de eerste bocht haar hele ontbijt er al uit en bij elke volgende bocht iets van de dag ervoor. Ann hield het maar net droog, de tweeling had het moeilijk en zelfs Bas voelde een kriebeltje in de buik. Het is jammer dat we zo weinig van de reis omhoog konden genieten. De omgeving is prachtig: ruige natuur, bergstroompjes en een landschap met palmbomen en cactussen. 

Xavier heeft hier een nieuw scheldwoord bedacht; wat een 'cactuszooi'! Serieus, Een fraai alternatief voor Jamie's poepzooi.

De weg is goed, maar smal. Eigenlijk passen er geen twee auto's naast elkaar. In rustige tijden geeft dat niet, dan wachten de stijgende en dalende auto's op elkaar.

Bij drukte, bij zaterdagochtend wanneer veel mensen de berg opgaan, wordt de weg afgesloten voor dalend verkeer. De consequenties daarvan konden we niet helemaal voorzien.

Uiteindelijk kwamen we in een grappig bergdorpje waar voor blokhutjes allerlei ski's, skipakken en andere attributen stonden uitgestald. De weg heette iets van Avenida dos Condores, dat leek wel op het adres waar we moesten zijn, maar de chauffeur reed er vlot aan voorbij. Uiteindelijk bracht hij ons bij een verlaten nederzetting welke later een militair oefenterrein bleek te zijn. De bewakers kenden ons onderdak Montanita lodge niet, maar konden wel vertellen dat het dorpje Farallones dat grappige dorpje was dat we eerder gepasseerd waren. Weer terug dus, gelukkig niet druk en niet achteruit, naar de Avenida Dos Condores en daarvandaan was een rood gebouw zichtbaar dat op onze lodge leek en dat ook bleek te zijn.

Eenmaal uitgestapt was het fantastisch.

Een strak blauwe hemel strekte zich uit boven hoge bergen zonder begroeing. Witte toppen en bont gekleurde mensen. Het doet mij denken aan de bergen zoals ik die zag in Nepal. Het skien is zoals toen onze ouders ermee begonnen. Veel sleepliftjes, langzame stoeltjesliften met harde banken en overal beginners en klunzen. Ook zijn er veel families die niet skien maar voor de sneeuw komen; tussen de pistes bouwen ze sneeuwpoppen. Op de hellingen zijn baantjes om te tuben, daar glijden mensen in vrachtwagen binnenbanden naar beneden en met een sleepliftje weer omhoog. Ook is er een tokkelbaantje en zien we mountainbikers. Sneeuwkannonen zijn er niet, toch liggen de pistes er goed bij.  's avonds zien we dat een grote vrachtwagen met sneeuw komt waarmee de kale plekken bijgewerkt worden. 

De Montanita lodge heeft een fraai ruw-houten terras. De zon schijnt en vanaf het terras kijk je helemaal naar Santiago. Een mooi uitzicht alhoewel Santiago onder een laag smog bedekt ligt vanwege de ligging in een bergkommetje. Auto's maar met name ook houtkachels zijn daar de oorzaak van. Mensen moeten betalen om de houtkachel te stoken, maar omdat er nog veel armen zijn die geen electrische kachel kunnen betalen en er ook geen boetes uitgedeeld nemen de houtkachels nog niet af. Bijna 7 miljoen van de 17 miljoen inwoners van Chili wonen in Santiago.

Het bergdorpje Farallero bestaat uit zo'n 40 gebouwen. Twee restaurantjes, een bar, een aantal blokhutten van het formaat dat je vindt in een Nederlandse achtertuin met skies, snowboards en schoenen die je kan huren voor de deur uitgestald, naast flessen frisdrank, koekjes, chocolade en chips. Buiten zijn ze versierd met slingers gebreide Zuid-amerikaanse hoeden die je kunt kopen. Binnen zijn ze helemaal afgeladen met skipakken in allerlei kleuren en maten die je kunt huren. Helemaal schoon zijn ze mogelijk niet, maar wel lekker warm.

We besluiten een eind te gaan wandelen en net als de Chilenen sneeuwballen te gaan gooien. Bas en An gaan gebukt staan en de kinderen mogen op hun kont mikken. Terwijl we daarmee bezig zijn komt er een grote vogel aanzweven. Rondcirkelend daalt hij tot zo'n 5 meter boven ons. Het blijkt een Condor te zijn, de grootste vliegende (roof)vogel, die een spanwijdte van .... meter kan hebben. Het is heel zelden dat je deze in de vrije natuur ziet en helemaal dat hij zo dichtbij komt. Ze leven vaak in paren en inderdaad komt nummer 2 ook aanvliegen. In de verte vliegt nog een paar. Waarschijnlijk komen ze checken of de kleine Maingay-tjes als lunch kunnen dienen. 

Terug bij de blokhutten kopen we wat zaken om mee te borrelen en vertrekken naar onze huisje. Het lijkt op een houthakkershuisje in een bos. Binnen vinden we een open haard en meerdere kachels alsmede bedden met hele dikke dekbedden. Buiten is een groot balkon in de zon gelegen en uitkijkend over de bergen. Al borrelend zien we de zon achter de bergen zakken. Vanwege het skiën De volgende dag gaan we vroeg eten en naar bed in wat de lekkerste bedden van onze reis blijken te zijn.

De skipas kopen en materiaal huren is in een vloek en een zucht gedaan. Er zijn moderne ski's en schoenen en iedereen krijgt een helm. Een keer wordt bij een draaihek een knipje in de kaart gezet en verder hoeven we die niet meer te laten zien.

De zon schijnt, de sneeuw is goed en Indy, Skye en Xavier gaan laten zien wat ze nog van skien weten. Dat valt niet tegen. Indy skiet in een keer omlaag en neemt zelf de sleeplift. Xavier en Skye moeten we even laten zien hoe het het remmen en de bochten ook al weer gaan, maar kunnen na 2 keer ook alleen de berg af. We skien heerlijk met zijn vijven en blijken de sterren van de piste. Het aantal klunzen is ongekend. Zowel op ski's als met een snowboard vallen mensen continu uit de lift, over hun ski's, vliegen uit de bocht of vallen zomaar. Bas en de kinderen bleven lachen om een soort Mr Bean die continu viel, opstond en weer viel.

Uiteindelijk kreeg hij het voor elkaar om met 1 ski vooruit en 1 ski achteruit de berg af te glijden. Later hoorden we dat Farallones een goedkoper skigebied is waar de Chilenen die nog nooit geskied hebben naar toe gaan. Verder in de bergen liggen meer sophisticated gebieden waar de jetset heengaat, snelle liften en gondels zijn en alles waarschijnlijk meer op Europa of Amerika lijkt. Voor ons was Farallones echter een unieke ervaring.

De nacht die volgde was minder fijn. Skye was ziek en kotste meerdere keren. Gelukkig is Skye een bikkel, dus ondanks dat stond ze de volgende ochtend om 7.15 met haar tas klaar voor de taxi die ons terug naar Santiago zou brengen. Het is namelijk zaterdag en we gaan met onze vrienden Maccioni naar hun beachhouse aan zee. Het vriest buiten, maar we gaan toch met onze koffers aan de straat staan zodat de taxi ons niet mist. Het was namelijk nogal een getob om een taxi te krijgen. Het eerste plan was onze chauffeur van de heenweg te vragen maar die rit was ons zo slecht bevallen dat de chauffeur zich meteen uit de voeten maakten en dat wij iets anders wilden. In Farallones bleek het echter onmogelijk een taxi te regelen. De meeste mensen spraken geen Engels en toen we uiteindelijk via een Engelssprekend iemand wat kaartjes van taxi's hadden gekregen bleek niemand een auto beschikbaar te hebben om ons naar Santiago te rijden. Uiteindelijk had Cristobal iemand geregeld die ons om 7.20 naar Santiago kon rijden. Later kon niet omdat dan de weg omlaag afgesloten zou worden om de weekendskiers de kans te geven omhoog te rijden. Pas na 15 uur kan je weer omlaag. Tenzij er een spoedgeval is natuurlijk, dan wordt de helicopter ingeschakeld.

Het wordt 720 maar de taxi is er niet, om 730 evenmin. Als we nog een kans willen hebben om omlaag te komen deze ochtend moeten we iets doen. Cris slaapt ws nog want hij reageert niet op onze apps, Bas staat te stamvoeten en te schelden. We besluiten om 740 Cris wakker te bellen. Na 10 minuten blijkt dat de beoogde chauffeur op pad was gegaan maar toch geen zin had. Een nieuwe chauffeur regelen lukt niet meer deze ochtend. Skye is nog misselijk dus wel blij dat ze nog niet de auto in hoeft. Indy en Xavier eveneens want zij gaan nog een dagje skien met Bas. Cris regelt een chauffeur voor 15 uur.

An en Skye gaan relaxen, terwijl de anderen heerlijk skiën. Het is wat kouder omdat er minder zon is maar een prima ski-dag. Bij de lunch blijkt Skye genoeg herstelt om de kaart van Xavier over te nemen en om 15 uur stappen 3 kinderen tevreden in het busje naar Santiago. Met een pilletje, een plek voorin en een mintje lukt het Indy om zonder problemen beneden te komen.

In Santiago hebben Cris en Ale al 2 auto's ingepakt. Wij trekken de skipakken uit en maken een klein daypack klaar en stappen in voor de reis naar het beachhouse van Ale's familie. Dat is nog ongeveer 2.5 uur rijden.

Bas, Xavier en Dante rijden met Cristobal. Indy, Skye, An, Rafaella en Romano met Ale. De reis is gezellig en voorspoedig op het laatste kwartier na wanneer Romano van 4 maanden het opnieuw op een krijsen zet en iedereen, inclusief Ale die aan het stuur zit, probeert hem stil te krijgen. De vorige keer waren we even gestopt waarna Romano weer lachte en we weer verder konden. Stoppen is nu geen optie. Het is donker, we rijden door de bergen, de weg is onverlicht en er is geen vluchtstrook.

Als we uiteindelijk bij het beachhouse zijn vinden we de mannen, die geen oponthoud maar ook geen sleutel hadden, in de bar aan een Pisco Sour.

Binnen heeft Cris voor Bas een route van Biertjes uitgezet. Terwijl de kinderen aan de pasta zitten drinken zij zich met locale Chileense biertjes van zuid naar noord.