In Ale's beachhouse te Puchuncavi

De volgende ochtend blijkt pas hoe mooi (de omgeving van) het beachhouse is. Het ligt hoog op een klif en kijkt uit over de stille oceaan. Het water is groen-blauwe en grote witte golven werpen zich bulderend op de kust die uit rotsen, kliffen en hier en daar een zandstrandje bestaat.

Naast het huis is een lang pad dat naar het strand gaat. Na het ontbijt gaan we eerst naar het strand. Er zijn hele grote schelpen, zowel slakkenhuizen als 'gewone'. Skye neemt een grote mee voor thuis als asbakje voor de oma's.

De slakkenhuizen zijn heel bijzonder. Zowel de binnenkant als een aantal lagen zijn bedekt met parelmoer. Wellicht in goede plek om parels te gaan zoeken of kweken.

Als we de lange weg omhoog naar het huis weer gemaakt zijn wordt de drone uit de doos gehaald. Bas had in Paraguay een heel mooie drone uitgezocht die we kado hebben gegeven als dank voor ons fantastisch verblijf in Chili. Alhoewel de aansturing licht is blijkt het lastig te drone precies te laten vliegen zoals je wilt. Mede door de windvlagen die vanaf de oceaan komen.

Cris neemt Bas en An mee om vis te gaan kopen. Het stadje en de boulevard zijn vrijwel verlaten. Precies zoals ik mij voorstel bij het liedje van Chris de Burgh. 'The cafes are all deserted, the streets are wet again. There's not quite like an out of season holiday town in the rain. When the tourist have gone and the cold winds blow and my girl is on a train home...'

Gelukkig is het een stralende dag in Punchuncavi, zijn de vissers er nog en kunnen we heerlijke oesters, krab, st jaconbs en andere schelpen, verse vis en rare weekdiertjes (puria chilensis) kopen. Op de rotsen veel vogels waaronder Albatrossen     die op wat visresten lijken te wachten. De lokaal in de oceaan voorkomende otter zien we niet noch walvissen of dolfijnen die ook wel eens gespot worden.

In het beachhouse aangekomen gaan Ale en Cris de keuken in en wanneer ze klaar begint een fantastische middag met een uitgebreid feestmaal. We zitten voor het huis, op de kliffen uitkijkend over de oceaan. We krijgen verse, zelfgemaakte Pisco Sour met oesters als aperitief. Alle kinderen eten mee. Daarna gegratineerde lekkernijen uit de zee, opgediend in hun schelp en fantastisch vlees van de bbq met passende Chileense witte en rode wijnen. Zelfs Ann drinkt af en toe een slokje mee.

Alle kinderen kunnen het prima met elkaar vinden en spelen 'hide and seek' of 'trick or treat' als ze niet mee-eten. Romano blijkt een heel zonnig jongetje dat eigenlijk nog huilt en Ale en Cristobal hele warme en leuke mensen. Tussen de gangen door wordt er veel gepraat, ook over het werk, maar dat voert niet de boventoon.

Wel maken we plannen om elkaar in de toekomst weer te zien; in Europa of in Chili. Over een jaar of 2-3 voor een upper limb surgery congres in Santiago en nog wat later, als Indy bv 13 of 14 jaar oud is, om naar de Paaseilanden te gaan. Behalve de beelden die uitkijken over zee heb je daar namelijk mooie duikgebieden waarbij je tot 60 meter diep kan kijken. Er is maar een nadeel: de paaseilanden liggen midden in de stille oceaan, nogeens 6-7 uur vliegen vanaf Santiago. Dat is 5 uur vliegen naar Madrid - 14 uur naar Santiago - 6 uur naar de Paaseilanden. 

Er is nog een smetje op deze mooie dag: de drone raakt kwijt. Bij 1 van de sessies van Cristobal lijkt de besturing het even af te weten, misschien is de batterij op, er komt een vlaag oceaanwind en om de drone niet op de bar te laten crashen brengt Cris hem omhoog waarna hij meegevoerd wordt op de dak van een ander huis of daar vlak naast in de bush.

Iedereen gaat zoeken, we lopen door tuinen en klimmen op terrassen van onbewoonde huizen en Bas klimt zelfs op een terras en op het beoogde dak. Het wordt donker maar de Drone vinden we niet